Voor 70 eurocent een jaar lang tranen

Het zit er op. Onze eerste baan als tropenarts hebben we overleefd. We hebben gezweet, geploeterd, slapeloze nachten gehad, gelachen, gezweet (die mag er best twee keer in), veel geleerd en veel gezien maar met name…. Echt onwijs hard gewerkt (en nog harder gezweet)!

Allereerst wat excuses, ik heb denk ik het afgelopen half jaar benedenverwachting geschreven. Er is wel een hoop geschreven, protocollen met name, maar niet al te veel blogs! En verwacht er ook niet teveel want ook de komende maanden zal het aardig stil zijn. Wil jullie niet al te veel jaloers maken met alle leuke avonturen die ik ga beleven, want als Jorrit me de afgelopen maanden iets bijgebracht heeft, is het wel dat je naast hard werken ook gewoon heel hard en lekker veel moet ontspannen! Toch handig, zo’n vakantieman mee naar de tropen, remt de workaholic tenminste een beetje af.

Na wat dagen strand, surfen, westerse mensen om me heen, fatsoenlijk eten, niet overal smerigheid en het weerzien van familie in sereen rustig Sri Lanka, lijkt het altijd krioelende India alweer erg ver weg. Eens kijken wat ik nog terugkan halen….

De laatste weken was er, zoals ik in de vorige update al noemde, een enorme wegblokkade met enkele weken een stoet van 8000 wachtende vrachtwagens…..het gevolg: geen patiënten in het ziekenhuis. En dan bedoelen we ook echt GEEN patiënten.. Aan de ene kant wel even lekker bijkomen, tijd voor de patient, tijd voor onderwijs voor de zusters, tijd om af en toe een beetje te lummelen, minder slapeloze nachten (wat ook voor de OK zusters wel een echte verademing was), maar op gegeven moment slaat de verveling haast wel toe. In plaats van ons naar ons slavenwerkje ‘de postnatal’ te slepen (de soms 45 bevallen vrouwen bezoeken en bij iedereen hetzelfde voorlichtingspraatje ophouden) hadden we nu glimlachend tijd voor alle (soms maar 5) patiënten en sloten we af met een Thai tea en wat chillen! En niet alleen onze afdeling was zo rustig, voor het ziekenhuis betekend dit echter een groot gat in de inkomsten. Gelukkig hebben ze de laatste jaren wat reserves opgebouwd, maar het moet niet al te lang voortduren, of er kan geen charity meer gegeven worden aan de o zo arme patiënten populatie.

Ondanks de rust zijn er nog steeds bizarre dagen geweest. Zo was een van de laatste dagen voordat Jorrit terugkwam er eentje die ik nooit zal vergeten. De ochtend begon al hectisch, halverwege de visite komt er een verwezen en bloedende patiente binnen. De baby is al gestorven, ze heeft al een bloedtransfusie gehad, en haar bloedgehalte is nog steeds 3.2 (waar mijn Hb 14 is!). Er is sprake van een placenta welke voor de uitgang van het baringskanaal ligt, een strikte indicatie voor een keizersnede ook als de baby al gestorven is. Omdat we geen bloedbank hebben, verwijzen we deze patiënten meestal door. Maar in deze toestand (nog steeds bloedend) is het onmogelijk, ze zal komen te overlijden. Met spoed doen we een keizersnede waarvan ik onverwachts de operateur ben, gelukkig zonder al te veel bloedverlies. Heb hier wel de B-Lynch volgens Jessica gemaakt (B – lynch is een speciale hechting om de baarmoeder, je maakt er een soort rollade van om hem samengeknepen te houden, maar moest er in dit geval nog een paar extra zetten)
Daarna blijft het de hele dag druk en doe ik ook nog een keizersnede op een kindje wat niet levensvatbaar is, het heeft geen schedeldak, dus zal binnen enkele dagen overleden. Het ziet er eigenlijk uit als een klein monstertje en de ouders willen er dan ook niets van weten.
Aan het begin van mijn dienst komt er een patiente binnen waarvan de placenta na de bevalling is blijven zitten, met wat lichte verdovingsmiddelen kan ik die er op de verloskamer uithalen en curreteren (iets wat in Nederland gewoon naar een operatiekamer gaat). Net als ik bloed wil gaan doneren voor de patiente in de ochtend komt er een eclamptische patiente binnen (de stuiptrekkingen die door zwangerschapsvergiftiging op kunnen treden). Opnieuw een reden om snel naar de operatiekamers te rennen.
Erna doneer ik bloed, wat nog voordat het af kan koelen al in mijn patiente loopt (dit is eigenlijk illegaal maar noodzakelijk, dus niet verder vertellen) om vervolgens met een brok in mn keel en tranen in mijn ogen zo lang mogelijk met het kleine monstertje te knuffelen, zodat het in elk geval nog een beetje liefde heeft gekend voordat het overlijdt.
En dit waren slechts de highlights van een werkdag, een dag waarop ik meer pathologie heb gezien dan menig gynaecoloog in Nederland in zijn hele carriere zal meemaken. Makunda en India, het zullen bijzondere herinneringen blijven.

De laatste weken is ook de Indiasche gynaecologe vertrokken. Haar ‘bond’ zat erop en ze is in het huwelijksbootje gestapt (met iemand die ze met name van de telefoon kent, wat zijn indiers toch een bijzonder volk). De oprichter van het ziekenhuis, anesthestiste en door jaren heen ervaren geworden met gynaecologie, is dan verantwoordelijk voor de gynaecologie. Legaal gezien mag dat natuurlijk allemaal niet, een ziekenhuis met zoveel bevallingen en keizersnedes zonder een gynaecoloog, en hierdoor neemt ze ook erg weinig risico’s. Waar we eindelijk een hoop patiënten van een keizersnede wisten te ‘redden’, werd er weer steeds meer ge-post-post-post (de pt voor een keizersnede sturen in de locale sleng), met soms enige ergernis van onze kant, maar wat doe je ertegen.
Naast superviseren van de juniors met keizersnedes, zijn we ook al gepromoveerd tot het aanleren van keizersnedes, echo’s en visite lopen. Zo bereiken we niet alleen iets met de patiënten, maar hopelijk ook op lange termijn. Eén dokter zal ons nooit vergeten, en wij haar evenmin. Pryanka is een ruraal arts (soort indische tropenarts) die vanuit haar kerk een ziekenhuis aan het stichten is in een ander arm deel van India. Ze gaat trouwen met de ingenieur van het gebouw (waar ze voorlopig nog geen contact mee mag hebben), en kwam speciaal naar Makunda voor verloskunde en sectio’s. De rest van mijn leven zal ik het: oh jessica, jessica , jessica door mijn hoofd horen galmen (ze zei denk ik gemiddeld 200 keer per dag mijn naam, waardoor jorrit zich stiekem een beetje achtergesteld voelde ;P ), en zei zal nooit vergeten dat god haar 2 blanke dokters schonk die alles wat ze wisten aan haar leerden, haar alles lieten doen en nooit boos op haar werden (zelfs niet als we al meer dan eens tot 10 hadden geteld)! Bij ons afscheid had ze in elk geval een te lief briefje geschreven om ons te bedanken daarvoor.

Ook hebben we nog een heerlijk ontspannen en gezellige week gehad toen Bontekoe langs kwam. Een van onze geliefde tropencollega’s was voor een ander project aan de nadere kant van India. Het project liep uiteindelijk niet helemaal zoals gewenst (wat we om ons heen wel vaker meemaken helaas) en we wisten hem ervan te overtuigen een kijkje te nemen in onze keuken. Hoogtepunt: een nieuwe kip gekocht en een sectio met zn 3en waarbij ik de bestekzuster speelde! Geniaal gezellig toch.
Aansluitend zijn we een paar daagjes vakantie wezen vieren in Shillong. De schoonste stad van India in Meghalaya, ookwel het land boven de bergen, of het Schotland van India. En inderdaad, het was er prachtig! Ons watervallen quotum voor dit jaar is ruimschoots overschreden, lekker eten en vollop genoten van de vrijheid. Helaas voor mij was er geen disco bij maar konden we ondanks de drooglegging toch nog wat biertjes scoren, genoeg in elk geval om Bontekoe midden in een gesprek in slaap te laten vallen:P. De terugweg is er ook weer eentje die we nooit zullen vergeten. In de laatste bergpas kon onze bus aanlsuiten in een bizarre file (welke 2 kanten op stond doordat dat zooitje ongeregeld niet gewoon om en om kan passeren) van enkele kilometers vanwege modderpaden en een landslide verderop. Het was letterlijk stilstaan en afentoe stapvoets verdergaan. En ook de overige wegen waren bijzonder slecht. Zo lukte het weer eens om 24 uur onderweg te zijn (met dank aan 3 uur wachten voor we überhaupt eindelijk vertrokken) voor 270 km. Maar godzijdank zijn we nog in leven, want de laatste 30 km heeft het niet veel gescheeld. De lokale buschauffeur (respect voor deze man die elke avond echt geode verhalen kan vertellen aan zijn vrouw bij het avondeten) ging namelijk als een ‘verrekte mongol’ door de modderbanen, zichzaggend door de rij wachtende vrachtwagens. Ik heb al aardig wat meegemaakt wat reizen betrefd, maar nu heb ik toch een paar keer mn hart vast moeten houden en ook de taart die we meeghadden genomen voor de andere artsen had het avontuur niet helemaal overleefd, om maar te zwijgen van de in de bus vergeten bloemkolen:P (jaja, er wordt ongeveer altijd iets eetbaars mee terug genomen als je naar een ‘grote stad’ gaat variërend van KFC/dominos pizza tot gebak)

En toen kwam het einde echt in zicht en stonden Judith en Juul opeens op de stoep. 2 tropenartsen die de nieuwe opleiding doen, en in Makunda hun 6 maanden buitenlandstage zullen volbrengen. Gelukkig is het ziekenhuis nu gewend aan wat blanke dokters op de verloskamers en praten de zusters en andere dokters vanaf dag 1 al met ze. We hebben ze zoveel mogelijk ingewerkt, want ook zij zullen het in het begin zonder gynaecoloog moeten stellen, nog snel wat lessen aan de zusters gegeven en dan is tijd om het stokje door te geven. Maar niet voordat we een gepast afscheidsfeestje hadden gegeven. De grote Jorrit-en-Jessica-quiz (met serieuze en heel veel minder serieuze vragen zoals het gewicht van Jorrit voor en na:P, wat we wel en niet gaan missen aan makunda enz enz) met heuse prijzen, een alcoholvrij borreltje (met discolicht en muziek maar zonder BBQ kip want onze inmiddels zeker 4 kg knaller is helaas tijdens ons weekje weg gestorven van verdriet) en een verrassing: WATERBALONNEN GEVECHT!!!!!

En nu vragen velen van jullie zich natuurlijk af… wat betekend dan die ontzettend deprimerende titel. Tsja, het moment waarop ik het hardst gelachen heb het afgelopen half jaar, ging vloeiend over in oprechte tranen van verdriet. Velen weten het al, maar ik heb een typisch Jessica uitspraakje waargemaakt. Beter spijt van iets wat je gedaan hebt, dan spijt van iets wat je gelaten hebt. Voor degene die nog niet op de hoogte waren, ik houd je niet langer in spanning. Jorrit en ik hebben werkelijk de ballen uit onze broek gelachen toen we Bontekoe naar de lokale kapper hadden meegesleurd (eentje die bij jorrit al een paar keer een superstrak goed voetballerskapseltje met zijn ogen dicht weet te knippen) . Bontekoe: ‘same look, not to short….. you speak english?’ kapper: ‘No’. waarop de schaar gepakt wordt en ongeveer alles er vanaf ging. De stoïcijnse boekdelen sprekende blik van Bontekoe (die werkelijk dacht dat we hem erin hadden geluisd en zelf niet zouden gaan) zal ik nooit meer vergeten. En jorrit en ik maar lachen/gieren/brullen. Uiteindelijk moest hij even wennen maar denk ik dat hij deze look niet snel meer weg zal doen(toch?). Jorrit was natuurlijk al een trouwe klant maar daarna was ik aan de beurt. Pony en een stukje korter, had zelfs nog een foto van mn eerste korte-haar look laten zien. Hij knikte ijverig ja, dit kon hij wel. En omdat die gozers er altijd zo gelikt uitkwamen, vertrouwde ik blind op hem. Naja, het is een blijft een Indier. In plaats van beleefd nee zeggen heeft hij dus glashard staan liegen en is helemaal los gegaan op mijn haar. Het begon goed, waarna ik dus de aandacht iets veloor en voor je het weet is het te laat. Ik heb het niet eens af laten knippen. Resultaat: een echt heel erg KPK-tje (kort pittig kapseltje), enorme pony (die ik zelf nog een beetje in model heb pogen te knippen), 4/5 cm korte eerste laag zo goed als recht afgeknipt overal en nog steeds een enorme mat in mn nek, zelfs bij een jongen zou het er niet uitzien, een woeste Jessica die het liefst de tent in de fik zou steken en die schaar in beide ogen van de kapper zou boren, een tweede echtelijke ruzie met mr Blauw (die zich in mijn doorweekte ogen natuurlijk als een ongevoeloze zak gedroeg:P ) en oprecht een hele dag huilen als een 12 jarige. Ja, in mijn ogen is het net zo verschrikkelijk als het klinkt (ik heb overwogen mn ticket nog een jaar om te zetten want ik kan me zo echt niet vertonen in Nederland), maar zolang jullie allemaal deze vreselijke voorstelling hebben, gaat het uiteindelijk wellicht meevallen. Dus Jules, als je dit leest, reserveer alvast een plekje voor me 15 december!
En voor de rest: bedankt voor het volgen van mijn gebrabbel, ik kan me haast niet voorstellen dat mensen deze alinealoze woordenbrei met een hoop medisch geneuzel en her en der wat dubbele verhaaltjes en giga veel spelfouten oprecht interessant vonden, maar er zijn toch meer dan 1000 hits, of heeft iemand gewoon heel vaak zijn pagina zitten refreshen om mijn ego een beetje te spekken?!

bedankt
Liefs Jessica