Just another day at the other side of the World

Saturday, the 5th of march 2016. Just another day at the other side of the World

Zaterdag begon voor mij om 12 uur snachts. Er is net een spoedkeizersnede geweest waarvoor dwergje (onze bijnaam voor de Indische gynaecologe) me gebeld heeft. Ik heb geopereerd en zij stond in de hoek te appen. Ik zie haar altijd samengesmolten met haar telefoon (semi-secret boyfriend ofcorse). Ze zingt haar laatste 3 maanden hier uit. Dan heeft ze haar 2 jaar erop zitten. 2 jaar waarin ze ze grotendeels als enige verantwoordelijk was voor alle gynaecologische en verloskundige patiënten. Met meer dan 45 bedden, welke gemiddeld 107% bezet zijn (patiënten liggen op banken tussen de bedden) en haast 5000 bevallingen per jaar is dat een flinke klus. En verloskunde stopt snachts niet helaas. Ze heeft al meermaals gezegd dat we als engelen gekomen zijn. Jorrit, Danny (onze bijnaam voor de Duitse gynaecologe) en ik. Ze heeft nu afentoe geen dienst, hoeft niet alles zelf te beslissen en eens in de twee weken de hele zondag echt vrij. Eigenlijk heeft ze als een slaaf gewerkt. Maar dat is haar devotion om iets terug te doen voor de organisatie die er voor gezorgd heeft dat ze in opleiding is gekomen tot gynaecoloog.
We lopen samen terug van de overvolle labour ward. Het is een openlucht ziekenhuis. We lopen door de wachtbanken van de polikliniek. Snachts wordt elke vrije centimeter gebruikt door familieleden.. Overdag eigenlijk ook haha. Ze overnachten in het ziekenhuis. Sommigen maken het zelfs gezellig, kaarsje in de klamboe, kartonnen doosje als matras, het is de normaalste zaak van de wereld. Het is winter hier, maar de temperatuur is aangenaam, ook snachts.
Voordat we het ziekenhuis echt uitzijn worden we nog aangeklampt door een man met bekend gezicht. Zijn vrouw is net paar dagen terug ontslagen van een keizersnede. Ze bloedt, dus zijn direct gekomen. De gemiddelde reisafstand voor patiënten is zo’n 4-5 uur met de auto. Het blijkt gelukkig mee te vallen, enkel de wond is opengegaan. De 3e deze week.

Thuisgekomen duik ik meteen mn bed in, met een 24 uurs dienst weet je immers nooit wanneer je weer gebeld wordt. Ik leg mijn hoofd neer op de kussensloop van de ‘superwintersport’, met een hilarische foto van simone, annabel en mij. Ondanks dat we in the middle of nowhere zitten, is er merkwaardig genoeg veel herrie. Geen toeterende autos zoals in de rest van India, maar wel een kikkerkoor van de swamp achter mijn huis. Ze worden overstemd door de schalle luidsprekers met live muziek (trommels en ander traditioneel gejengel) van een of ander festival wat al de hele week gaande is (en als er geen festival is is er wel een of ander jungeldorpje wat de speakers aan heeft of een Hindi-disco liefhebber die de volumeknop niet weet te vinden). Rond 4 uur wordt ik vaak wakker om te plassen, als de moskee af gaat. En als ik rond 7 wakker wordt om op te staan, is het al even licht en is er altijd wel alweer iemand in de buurt die muziek aan heeft.

De dienst viel gelukkig valt mee, dwergje is nog een paar keer gebeld voor kleine zaken. Als de nacht rustig is geweest beginnen we allemaal om 8 uur de volgende dag, was het druk dan mag je uitslapen tot 9 uur. Na een handwasje (o jeah, back to the basics) trek ik mijn nieuwste mode aan. Zwarte steunkousen, legging en een indische jurk tot op de knie, die dan wel weer een split heeft tot je kont. Eigenlijk hoort er nog een borst-verhullende sjaal bij, maar ze zijn hier niet al te traditioneel en ik kan daar echt niet mee omgaan! We ontbijten samen op mn veranda. Cornflakes met granaatappel, banaan en druiven. En meestal nog een toast met gekookt eitje. We kijken naar de spelende pups. ’s Ochtends moeten we vaak toch wel weer even onze moed bij elkaar schrapen om naar het ziekenhuis te lopen. Voor jorrit is het de 13e werkdag. Hij doet het prima (pardon, uitstekend bedoel ik natuurlijk), maar vindt gewoon dat hij daar niet voor gemaakt is. We maken zoveel dagen/uren dat de harde schijf vol met films en series nog niet veel gebruikt is, de ereader weer de kast in is verdwenen en om over de achterstallige fotoalbums die ik voor de verandering weer eens van plan was te gaan maken maar te zwijgen. Maar het is gewoon nodig.

Bij binnenkomst van het ziekenhuis zit er een zusterkoortje kerkliederen te zingen. Het klinkt sereen en prachtig, en ondanks dat het grootste gedeelte van de patiënten niet christen is, luisteren ze geduldig toe. We splitsen op. Jorrit loopt met Danny en dwergje de visite bij de haast altijd drukke maturnity, een in de oorlog gebouwde stalen bunker met 4 kleine raampjes. Vandaag ruikt het er naar … tsja… gynaecologie/triage A kaas zal ik maar van maken. Altijd nog beter dan de Female ward, die is omgetoverd tot cholera ward (er is hier voor het eerst sinds 25 jaar ene kleine epidimie gaande). Voor de verandering is het er bloedje heet. Als de ventilaror niet aanstaat staan we beiden binnen een seconde te druipen. Ik ga naar de 30+ post-natal ward, aka ‘het slavenwerkje’. Alle vrouwen die al bevallen zijn langs. Jorrit redt zich al aardig in het Bengali, ik moet het wat meer gaan oefenen. Nakijken, de vitale parameters van de afgelopen dag controleren (waarbij 98 graden farenheit blijkbaar de kamertemperatuur is en we met regelmaat het idee hebben dat de zuster maar tot 80 kunnen tellen als ze de pols voelen, en wellicht heeft de bloeddruk band ook voorkeur voor 120/80), de kinderen controleren, vragen of ze goed drinken/plassen/poepen, zeggen dat ze elke 2 uur borstvoeding moeten geven, alles mogen eten en drinken, controleren of ze toevallig nog een hb controle nodig hebben, en als ze een keizersnede hebben gehad 6 eieren per dag adviseren, en elke dag even vragen wat ze voor anticonceptie willen om te voorkomen dat ze het komend jaar niet zwanger worden (want daar is het litteken in de baarmoeder nog niet sterk genoeg voor):’ will discus with husband’ is het meest voorkomende antwoord. Hiervoor heeft 3 maanden een non (Geniaal toch), die ruraal arts in opleiding is (soort superhuisarts/tropenarts) en aan de eerste reacties van de zusters te zien is er toen niet zo nadrukkelijk over anticonceptie gesproken. Na een ontslagbrief of 17 sluit ik een paar uur later aan bij de maturnity. Er zijn weer wat lege bedden gecreëerd.

De active side bestaat uit 5 ijzeren/houten partus-bedden in een rijtje naast elkaar. Vagina’s naar het raam (welke geblindeerd zijn) en bij de deuren familieleden die naar binnen proberen te snieken. Mannen zijn aan deze kant verboden, en worden ook met veel bombari weggewerkt door de zusters mochten ze het pogen. Meestal is er 1 hoofdzuster in het wit, 4 verpleegkundigen (met een blauw geruit schortje die elke zoveel maanden roteren van afdeling) en een heleboel oempaloempa’s (onze bijnaam voor alle zustertjes in opleiding welke roze geruite schortjes hebben). Te weinig om fatsoenlijk werk te leven, genoeg om chaos te maken. Ze kunnen er niets aan doen, want ze worden gewoon niet goed genoeg geschoold, maar de meesten kunne hoofd en bijzaak niet altijd even goed onderscheiden. Met regelmaat zien we ze de patient al scheren omdat ze voor keizersnede moet, terwijl er nog niet eens gekeken is of de baby nog leeft. Het fijne is wel dat velen voor verbetering in zijn. En nu we met meer zijn, is er eindelijk wat meer tijd voor hulp en uitleg. Optimale zorg wordt niet geleverd. Ja optimaal in hun kunnen. We zien hier de meest zieke of gevaarlijke casussen, iedereen heeft hier meconium (de baby heeft stress gehad en in het vruchtwater gepoept), langdurig gebroken vliezen, groeivertraagde kindjes, te hoge bloeddrukken of preeclampsie, en een paar keer per week is er wel een vrouw met insulten. Patienten die we in Nederland aan monitoren zouden leggen, en gedurende de bevalling het babytje continue registreren met een CTG. Het CTG, ik had het nooit had gedacht, maar ik mis het! Ze luisteren hier, als de drukte het toelaat, elke 15 minuten kort naar de hartslag van de baby. Tegenwoordig met de doppler, aangezien Danny er 2 heeft meegenomen. Als je dan een vertraagde hartslag vangt, weet je eigenlijk niet hoe lang of hoe vaak dat al geweest is, waardoor we eerder ingrijpen. Ik loop een rondje en controleer alles bij de vrouwen, of we nog iets over het hoofd zien, of alles nog voorspoedig gaat. Jorrit en Danny staan de halve ochtend al op de operatiekamer, een keizersnede vanwege een uterusruptuur (gescheurde baarmoeder) en een eclamptische vrouw) en dwergje is patiënten aan het wegwerken op de polikliniiek. De patiënten zijn dan overgelaten aan de zusters, dus dus eigenlijk ook verloskundigen zijn. Maar zij ontfermen zicht tegelijkertijd ook over de taken als de tasjes met door patiënten gekochte medicijnen weer terugstoppen in de vooraadkasten, de begoren kinderen registereren, en de ziekenhuisrekening opmaken.

Dan komt het heerlijkste moment van de dag. We lopen terug naar huis. Enkele minuten met aan weerszijden swamp/oerwoudje. Yes indeed, the beauty is all around you. Even een uurtje niets, lekker chillen. Toasties of noodlesoepje eten. Lekker buiten zijn. Dat is hetgene wat we in Nederland het meest missen tijdens ons werk.
Als we terugkomen in het ziekenhuis is de polikliniek nog overbevolkt. Het is al na 2-en. Waarschijnlijk komt het omdat de kinderarts (die hier dus behalve kinderen ook allerlei andere poliklinische patiënten van boven de 18 jaar afhandeld) een weekend op cursus is, de gynaecologische medical officer er gister voor het laatst was, en ook de internist en de anesthesist niet aanwezig zijn. Dat weegt wel als we nu een team met 12 artsen waren voor het zelfde werk (3 basisartsen (medical officers), een (kinder)chirurg/radioloog, een anestesist/chirurg/obstetricus/echografiste, 4 gynaecologisch georienteerden (dwergje/Danny/jorrit/ik,, waarvan de niet foreigners eigenlijk geen poli draaien), een kinderarts, een tandarts en een internist). Maar de regel is dat iedereen blijft werken, totdat alle patiente gezien zijn. In de zomer kunnen dat er 400 per dag bedragen.

De middag is rustig. Om 3 uur komen alle zusters voor een toets (die ze stiekem gezamenlijk maken) en we hebben besloten om aansluitend onderwijs te gaan geven. De schouderdystocie is als eerste aan de beurt, aangezien dat de belangrijkste noodsituatie is in de verloskunde (dat het hoofd geboren is maar de romp blijft haken achter het bekken van de vrouw). Ze zijn nog wat verlegen om het goed interactief te doen. En aan het einde zegt iedereeen keurig ‘thanks mam’. Hierarchie is er stiekem wel.
Omdat dwergje en ik de nachtdienst hebben gedaan, mogen we stoppen om 4 uur. Precies op dat moment knipper ik een keer met mn ogen en liggen er opeens 5 bevallende vrouwen (waar het net nog leeg was) waarvan er 2 met spoed een keizersnede moeten krijgen en zitten er 6 op het echo bankje, te wachten tot ze opgenomen kunnen worden. We klussen allemaal flink door en na 7en lijkt er een adempauze te zijn. Het is als een uur donker, maar ik ga terug, koken en jorrit komt daarna (en doet later de afwas, wat een heerlijk traditionele rolverdeling hebben we gecreëerd).. Dappels, gebakken varkensvlees en groenten uit de wok. Ten opzichte van Ghana veel meer variatie, dus je hoort mij niet klagen.
Omdat ik zondag weer van 8 tot 8 de volgende dag aan de bak mag, ga ik niet meer terug naar de ward. Even lekker chillen en naar het internet. Maar niet voordat ik een afslag naar de rijstvelden naast ons huis heb gepakt en in het pikkedonker geniet van de ontelbare vuurvliegjes en de prachtige hemel vol sterren. Voor het eerst in de weken dat we hier zitten, is er goed internet. Goed genoeg om te skypen met het thuisfront zelfs! En spotify aan te zetten De laatste dag in Nederland had ik namelijk nog een update gedaan, waardoor al mijn ofline playlists verdwenen zijn. Ik had hem al 2 nachten in het wifi-hok gezet. Het internet was zo goed, dat er welgeteld geen enkel nummer was gedownload! Hahah. Nu gaat het als een trein, maar die karma punten zal ik vast wel weer ergens inleveren binnenkort hihi. Om elf kunnen ook Jorrit en Danny aansluiten, maar houd het goede internet eigenlijk wel op. Jorrit die op onverklaarbare wijze zn Whatsapp verwijderd had, heeft na 2 dagen downloaden ook eindelijk weer contact met het thuisfront.

Even grappen en grollen, een theetje (en het restje van mn baco die we hier gevonden hebben). En het is bedtijd. Morgen hetzelfde ritueel, maar dan is Jorrit vrij en mag ik beunen, enige voordeel is dat ik me dan niet semi-verplicht bij de kerkdienst hoef te melden (Waar ik vorige week al gemist werd).