Redt een kip voor 3 euro 50

Van 6 weken, naar 4 maanden. Er is een hoop veranderd. Maar er is ook een hoop hetzelfde gebleven. Er is veel gebeurd, maar toch is t vaak ‘same shit different day’.

Wat er is veranderd:
Om te beginnen met het weer, want daar is iedereen altijd zo nieuwsgierig naar;). Het is wel duidelijk dat ik de quiz die ik voor vertrek van Gian/Lin and gang heb gekregen zeker niet moet onderschatten. Het is hier behooooooorlijk nat. Een van de natste plekjes op aarde, en dat hebben we geweten. Het echte regenseizoen startte met een hagelbui met stenen van haast een kg (na wat smelten is er een van 800 gr gewogen), ontelbare nachtenlangdurende prachtige onweersbuien hebben we gezien, en er is na een hele nacht regen daadwerkelijke een overstroming geweest hier. Fijn dat we op een berg wonen. De normaal droogstaande rijstvelden en wegen waren op het hoogtepunt minstens een meter diep. Maar zo snel als het kwam, zo snel ebte het ergste water ook weer weg, gelukkig.
Meerdere doden scheinen er gevallen te zijn, en de wegen zijn nog slechter geworden, hoe is het mogelijk. En het allerfijnste is van al die nattigheid is, dat wanneer het zo hard regent, mijn linker (of rechter) oksel druipt… en niet van datgene wat uit de wolken komt zetten hahah.
Geloof niet dat ik ooit zoveel behoefte heb gehad aan een zwembad of (water) ijsjes (die er niet zijn, of niet lekker zijn, en voor degene die mij een beetje kennen weten dat ik dus diepdiepdiep ongelukkig ben).
Op wat bloedhete dagen na, is het meestal zo vochtig dat je kleding in je kast wat je 2 weken niet aangeraakt hebt begin te schimmelen. Gelukkig zijn we zo getraind in handwas, dat we er maar niet over klagen:P. qwa weer is het grootste gemis nog steeds: de wind. En de hand-fan maakt het aangenamer, maar niet inwisselbaar.

Dan het eten (en drinken).
Seizoenen komen en gaan, zo ook hier. De wortels zijn echt verdwenen, de kool wordt maar heel afentoe nog gespot. Wel zijn jorrit zijn favoriete aubergines er nog steeds (ik kan geen aubergine meer zien). Er zijn boontjes, pompoenen in overvloed, wat lokale groenten zijn ontdekt, bamboescheuten enz enz, en er is pasta gemaakt:D. Verder nog steeds een beetje Hollandse pot (nix mist met een dappel of een pieper op zijn tijd), want ik heb nog geen masala’s leren maken. En gezien het verhaal hierboven, stoppen we overal lekker veel zout op.
Qua fruit is het mangasoezoen voorbij gekomen en ruikt momenteel het halve ziekenhuis mierzoet naar ananas! Jam jam jam. De stabiele factor in dit hoofdstuk is uiteraard de banaan.
Verder ben ik dolgelukkig met de ontdekking van yoghurt! Die we zelf aanlengen, het is een levende culture. Helaas is het zo vochtig vies warm dat het al een paar keer bedorven is geraakt. Heb ik nog nooit zoveel kitkat’s in mijn leven op als afgelopen maanden (die duitse gynaecologe is verslaafd), maar die worden momenteel verplaatst met ietwat gesmolten Tony chocolonelys! Welke trouwens ook een vleugje badchuimaroma hebben hihihi. (ik heb een fantastisch verrassings pakket gehad van mn tostiegirls, Lucia en Charlotte).
Ook ben ik pas gaan snailhunten! Jaja, de echte snailpatrol op pad, toch zijn er voornamelijk mossels gevangen. Waarna we aardig wat uren aan de schoonmaak waren tot we ze op aten (helaas werden ze gefrituurd…)
Voor degenen die ik niet persoonlijk al een foto gestuurd heb, er is een maandje lang mojito geschonken! En deze week vond ik ook opeens weer een bosje munt, jam jam jam. Daarnaast was de giller van de maand dat de duitse gynaecologe, bij aankomst in februari, tegen een bepaalde winkelverkoper had gevraagd: if you find coke zero somewhere, please buy it for me. Waarop hij vroeg, hoeveel dan? En zij antwoorden: as much as you can get. Nou, na 2 maanden werd er naar het ziekenhuis gebeld, dat er 200 liter coke Zero gekocht was! Hahahaha, ik heb er een hele dag om moeten lachen. Uiteindelijk bleken het ‘slechts 276’ blikjes te zijn. Die er in een maand doorheen zijn gevlogen (die duitse leefde erop, en her en der werd wat uitgedeeld).

Next chapter: work
Ook daar is een hoop veranderd . 3,5 maand lang is er vollop gebeund. Van 1 jonge gynaecologe met als backup de anesthesist/eigenaresse van het ziekenhuis (met gynacologische ervaring door enkel ervaring, niet bepaald training) is het gegaan naar een tropische super-ervaren keihard werkende duitse gynaecologe a.k.a ‘Dirty D the machine’, met 2/3 junior doctor (Jorrit, ik, een maandje een andere duitse jonge assistente, en nu een indische basisarts met ambities). Afentoe werden we knettergek van het zoveelste rondje dat Diana ging lopen, maar dankzij haar supervisie zijn we wel goed gedrild en voelen ons zeker genoeg om de soms overlopende maturnity te runnen. Een hoop westerse regelgeving maar met in het achterhoofd de rurale omstandigheden. Ze heeft ons goed laten zien wat de mogelijkheden en verstandige beslissingen zijn, dus we zijn haar uiteraard erg dankbaar.
De zusters hebben structureel training gekregen, het CTG apparaat is gearriveerd (en er komen er binnenkort nog 2 bij), er zijn al ontelbaar Vacuums gedaan en afentoe worden er VBAC’s gedaan (een normale vaginale bevalling nadat je een keizersnede hebt gehad, in Nederland heel gewoon, maar er is altijd een kans dat de baarmoeder openscheurd, waar soms vreselijk lastige operaties voor gedaan moeten worden om alles weer te herstellen, of de baarmoeder te verwijderen, met kans op veel bloedverlies. Om dat te voorkomen, wordt eigenlijk iedereen meteen gesectioneerd, want we hebben bijna nooit echt bloed op voorraad. Of dat de beste beslissing is….. laten we zeggen dat er langzaam aan aan gewerkt wordt. Deze keizersnedes beslaan namelijk 30-50%
van alle keizernsnedes die gedaan worden).
Nu we zoveel beter bezet zijn, lijkt het er sterk op dat we ook daadwerkelijk wat goeds doen. Zo is het aantal stervende moeders slechts 1 sinds we hier zijn. Waar dit voorheen 1-2 per maand was (p=0,05 is nog niet bewezen). Of we ook betere resultaten hebben met kindertjes die overlijden is nog niet helemaal duidelijk (die data is wat lastiger te verzamelen).

De oneindig lange dagen die we in het begin maakten, met om de dag on-call zijn ook tot rust gekomen. Daar we alles beter onder controle hebben en meer zelfstandig werken, doen we nu zo’n beetje 1 op 4 dienst. Soms zijn ze heel rustig, laatst had ik er weer eentje zonder slaap. Dan is de volgende dag je dagdienst toch wel pittig.
Ook is het in het ziekenhuis wat rustiger geworden. Behalve dat de ‘9 maanden na het trouwseizoen babyboom’ in maart ten einde kwam zorgen ook de slechte wegen (lees: som kilometers tot je knieen door de modder lopen om daarna weer een auto te kunnen pakken) ervoor dat de patiënten niet (kunnen) komen. Ik sta er maar niet teveel bij stil hoe het dan afloopt….waar we in maart nog 500 bevallingen hadden, is mij met 280 een dieptepunt. En ook andere afdelingen zijn leger dan gebruikelijk.

Niet alleen het ziekenhuis zal hier financieel wat van voelen, ook het hele dorp met bijvoorbeeld al zijn riksjaw drivers (geloof dat het er 40 zijn ofzo) die voornamelijk afhankelijk zijn van het korte ritje naar het ziekenhuis verdienen minder. Wat ziekenhuis betrefd, ooit is er besloten dat het een ziekenhuis voor ‘the poor’ zou zijn, worden en blijven. Zodoende is er bijvoorbeeld geen private room of private consultation. Gelukkig wordt nog steeds een hoop charity gegeven aan arme patiënten, welke denk ik voornamelijk bekostigd worden van fondsen uit amerika en het inkomen uit de agricultuur. Corruptie, daar is hier, op patiënten niveau dus echt helemaal niets van te zien! En als je medisch echt iets moet doen, kan je direct de beslissing maken. Achteraf wordt er wel gekeken naar de betaling. Wanneer ze bij de balie er achter komen dat de familie bijvoorbeeld zijn huis heeft verkocht, zoeken ze de mensen op om hun geld terug te geven! Ja, misschien is dit toch wel het fijne van een missie ziekenhuis.

Qua werk zijn we momenteel ook aan het roeleren over de andere afdelingen. Ik heb er 3 weken chirurgie/anesthesie op zitten. De chirurg is een tikje autistisch en kan zich om gezondheidsredenen niet al te lang concentreren dus doet alleen laag risicio operaties. De laparoscopische galblaasverwijderingen kwamen me net als in Nederland de neus alweer uit hahah. Ook geeft hij niet zoveel uit handen, maar toch zijn er kleine dingen geleerd, en kan ik nu bijvoorbeeld als echte tropenarts voor elke keizersnede een ruggenprik zetten :D!

Jorrit heeft die periode heerlijk gechilld in de airco bij de neonatology, waar ik momenteel zit. Temjen, onze grappige goede tropische indische kinderarts (en huisarts en halve chirurgisch) leert ons datgene wat hij weet. En na de visites zitten we vaak met hem op de polikliniek. Een beetje coassistent te zijn, want de taalbarrière is gewoon onhandig. We snappen vaak wel waar het over gaat en het is gewoon een prachtig schouwspel:
Denk je in, een te hete kamer met ventilatoren die herrie maken, met 4 grote tafels waaraan gemiddel 0 tot 7 dokters zitten (om de haverklap loopt er iemand weg). In dezelfde ruimte 4 banken met patiënten die bijna aan de beurt zijn, worden ook wel het eens ‘het koortje’ genoemd. De patient die aan de beurt is, poogt steevast het vastgebonden krukje naast de dokter te verplaatsen voordat hij gaat zitten. Er zijn 3 familieleden mee, en ongeveer 5 andere patiënten staan geintereseerd mee te kijken en luisteren. Er worden paar vragen gesteld, de patient vraagt of hij echt geen therapeutische echo van zijn hele lichaam nodig heeft, wordt voor aanvullend onderzoek gestuurd (komt meestal nog 3 keer vragen welke balie hij moet hebben) en komt als alles compleet is weer terug. Dan worden er natuurlijk 6 medicijnen voorgeschreven (patiënten rijden uren dus kunnen niet met enkel geruststelling of advies de deur uit) en mag de patien naar de betaalbalie. De turnover is hoog, gemiddeld worden er zo’n 300 patienten gezien. Waartussen de dokters opereren, echo’s maken, naar zieke patiënten op de afdelingen gaan enzenz. Al met al, blijft het… jaja Bijzonder. Ik geniet er in elk geval van, nu het nog kan. Over 2 weken verdwijnt de indische gynacologe, en haar (onervaren) vervanger komt pas in augustus!

En als afsluiter: vrije tijd
Ja, we hebben wat meer vrije tijd (hoewel ik vandaag door het wisselen van de maand per ongeluk op dag 14 v 20 zit, maar het is rustig gelukkig), maar er is nog steeds even weinig te doen. Wel chil of eetl ik afentoe met de zusters, heb ik een geniaal (hete) fietstoch gemaakt met dekinderarts. Welke eindigde in een mudrun en een uur zwemmen in de rivier, om vervolgens met de bus terug te gaan!

Verder zijn we de dagen dat we vrij zijn, vaak niet samen vrij maar doet een vd twee dienst. Waardoor je dan niet echt iets onderneemt, en bovendien is het weekend maar 1 dag, is er niets boeiends te doen of ligt alles nogal uit de route. Wel zijn we een keer een dagje naar een heilige-rotsbeeldhouwerk-plek gegaan met de junior dokters. 2 geniaal grappige gozertjes die helaas weer weg zijn. En hebben we een keer een mini vakantie (4 dagen) genomen naar Kaziranga. Hier kan je eenhoornige neushoors spotten! De tocht erheen was een prachtig avontuur. Helemaal uitgelaten de gammele nachtbus ingestapt. Ik lag aardig voor pampes maar Jorrit had geloof ik klamme handjes toen we een enorme storm in reden zonder ruitenwissers. Uiteindelijk hadden omvallende bomen de weg geblokkeerd en zijn we omgereden. De tocht, die 16 u zou duren, duurde daardoor 30 uur. Een overnachting op plaats v bestemming 2 jeepsafaris, en daarna weer terug. Om vervolgens te stranden in een stad en pas de volgende avond verder te kunnen. Bezoekje aan de supermarkt dan maar haha! Al met al was het vergelijkbaar met even naar zuidspanje rijden voor een dagje strand, maar het was zeker de moeite!

Momenteel is Jorrit trouwens al 2 weken vertrokken, voor een mini vakantie en het spelen van ‘best man’ in Nederland, dus mag ik mezelf vermaken! Maar dat lukt prima hoor! Als er niet gewerkt wordt, worden er protocollen geschreven, gekookt of gechillt in de hangmat met een filmpje of boekje. Welke tevens uitzicht bied op allerlei kaartjes en foto’s welke ik van mijn fantatsich lieve vriendjes ontvangen heb!
En als ik eenzaam ben, knuffel ik gewoon even met de kip die we op de markt hebben gekocht. Een witte, levend in een plastic zakje. Als kadotje voor dirty D’s verjaardag: chickendeal! Ze is namelijk nogal sexueel gefrustreerd. Je betaald per kilogram uiteraard. Ze is vorige week vertrokken, maar heet haar vriendje achtergelaten. Hij scharreld heerlijk over ons badmintonveldje, helaas is zijn vriendje die we gekocht hadden vd week overleden, maar hij vermaakt zich ook emt de honden en katten.

Tsja, en het zonder stromend water en elektriciteit overleven kan waarschijnlijk wel in meerdere kopjes. Gelukkig duurt het (haast) nooit de hele dag, maar het is toch behoorlijk behelpen. In huis hebben we een kleine accu die oplaad als er overheidsstroom is. Maar die is ook snel weer leeg. In het ziekenhuis zijn er 2 generatoren. Nou was de grote uiteraard kapot in deze heilzame periode. En de kleine generator trekt het maar een uurtje. Dus alleen voor noodgevallen, zoals een bevalling of keizersnede, kan er gebeld worden enword hij aangezet. Waarbij iedereen als ene malle zijn telefoon gaat opladen, alle powerbars en accu’s worden ingeplugd, zodat we tenminste weer een echo kunnen maken als er nachts iemand binnenkomt! En ook is een gebrek aan stromend water in een ziekenhuis stukken minder hygienisch, maar goed. we hebben het overleefd, evenals de 2 weken zonder internet door een gebroken kabel ‘ergens’ hihi.

Nou, genoeg gekletst. Waarschijnlijk ben ik nog steeds een hoop vergeter (A). maar zondag is hier buriani dag, dus ik ga lekker eten. En voor komende week: succes allemaal met jullie burgerlijke baantjes;P ik hoor graag hoe het gaat!!